Akerrak adarrak okerrak ditu. Harrizko akerrak iturri gainean datza. Iturriak urarik ez dario. Iturria harriz egina dago. Eskualde honetan akerrak eta harrizko mendiak lekuko sinboloak dira.
Gabonetako apaingarriak edonon ikus daitezke hiri askotako kaleetan. Ospakizunetarako garaian giroa sortzen dute eta irudi erakargarri eta misteriotsu ugari ere.
Herrien kanpokaldean etxeek eta dendek lekua uzten diete zelai eta soroei. Kasu honetan, mahastia ageri da. Mendien magalean hazten den mahatsa berezia behar du izan. Ardoa ere bestelakoa eman beharko du.
Itzaletan nahasten hasia dira inguruko eraikuntzak eta kaleak. Gu, baina, gure bidea jarraitzen dugu urruneko mendi zoragarriari begira. Bere magalean arratsaldeko eguzkiak kolore bikainak margotu ditu. Neguko lanbroak inguratzen du, bere oinarria misterioan ezkutatuz.
Kale estu eta ilunak negu giroan melankonia ekartzen du. Eleberri existentzial bateko edo zine beltzeko filma batean egotearen sentipena ekartzen du gogora.
Hiri honetan lasaitasuna da nagusi festa egunetan. Galdetzea dago norbere buruari non ibiliko den jendea lanean ez dagoenean. Etxean ematen al du eguna? Baserrira edo mendira doa egunpasa? Edonola ere, hiriak hutsik daudela ematen dute.
Urte berria urte zaharra ere bada. Argazkia denbora luzea dago hartuta. Kameran egon da esperoan. Buruan izan dut bueltan bitartean. Pena merezi du hala ere erakustea, arrazoi estetikoengatik baino ez bada ere.
Ur eta argi ikuskizunak gau iluna era ikusgarrian betetzen du. Ur txorrotak dantzaka aritzen dira musikaren harira, ikusleen gogoa harrapatu eta harridura eragiten saiatuz.
Gau betean zeruko argia lurreko argia betetzen da. Borbor betean dago lekua, lotarako intentziorik erakutsi gabe. Egunez tamaina erraldoiko egitura hutsalak ematen dutenak, gauez hartzen dute itxura bizia.
Izugarrizko panpina ikusgai jarri eta jendeak ezin dizkio begiak kendu. Hala ere, itxura arraroa ematen du basamortu erdiko erosketa zentro batean, Europa erdialdeko gabonetako sinboloa den zeozer. Kontextutik erabat aterata.
Gaua etxeorratzez betetako hirian distopikoa ematen du. Jende andana leku gutxian metatuta eta inguruan basamortua alde batetik eta itsaso zabala bestetik.
Abendu erdian gaude, udazkena bukatzear dago eta urteko garai hotzena eta ilunena hastear dago. Hemen berriz, ez dago hotzik eta iluna soilik gau erdian heltzen da.
Trenbideak behar ditu argindar kable ugari, burdinezko zaldi modukoari behar duen energia emateko. Burdinbidearen gainean pilatzen da parafernalia osoa. Trena doan leku berdinetara eta harekin joaten da, etengabe zaintzen behar duena jasotzen duela.
Kale nagusia, bisitariak erakartzeko irrikaz dendez beterik, hiri honek daukan erakargarpen handiena da. Garai bateko eraikuntza ondo zainduak eta gusto handiko erosteko aukerak. Hau dena probesteko historia luzeaz eta berezitasun handiaz aprobetxatzeko.
Metalezko ikurrak denda edo saltokia markatzen du, estiloarekin markatu ere. Urrezko armarri itxura hartzen du. Kalearen goiak antzeko sinboloez beteak izaten dira. Paseoan dabilenek erraz kokatzen dituzte inguruko saltokiak.
Amaitu da hegaldia. Aireportuko eraikuntza nagusia bistan da eta pixkanaka ari gara hurbiltzen. Atzekaldean, zerumugaz haratago, eguzkiak ihes egin egunari baina hodeietan oraindik nabari dira bere argi gorrituaren isladak.