Arbolak, elektrizitate zutoinak, kableak, etxaldeak, elurtutako zelaiak agertu eta alde egiten dute. Atzekaldean, baina, mendikate erraldoia beti ikusgai ageri da.
Leihoa leku berrien agerlekua bihurtzen da trenak bere bidea hartzen duen momentuan. Epe labur baterako ez bada ere. Etengabe etorri eta joan egiten bait dute kanpoko paisaiek, herri eta hiriek edo pertsonek.
Baserri etxea zahartua egonda ere, eskualde honetako, Appenzelleko, estiloa gordetzen du. Baserriaren egoeraren metafora bat izango al da, tren baten leihotik kale-kume batek ateratako argazki hau? Espero dut ezetz. Baserriak bizirautea merezi du.
Trenean bidaiean goazela paisai ederra ageri zaigu. Irudiko etxaldean, berriz, neguko bizitza ederra bezain gogorra izango da. Animaliak zaintzea edo baratza hurrengo sasoirako prestatzea lan zailak dira elurra nonahi dagoenean.
Ihauteri koloretsua ospatzen da herri honetan, hontza erraldoia eta guztiz. Neguko festa garrantzitsua da hemen ere, garai zaharretatik iraundu duena eta inoiz baino indartsuago ospatzen dena.
Kaktusa benetan da handia eta simetrikoa. Borobil perfektua eta arantza ilada pila ditu, bata bestearen atzetik hazten direnak eta landare osoa inguratzen dutenak.
Dotorea leiho ondoan eguzki argia gosez jasotzen duen kaktusa. Enbor luze, kiribildua eta ilexkaz betea. Ile biguneen artean, baina, arantza gogorrak ezkutatzen dira.
Kaktusek itxura panpoxa dute, mamia puztuta edukitzearen itxuraz, urez bete-betea. Forma fintzeko kanpoa arantza koloredunekin apaindua dago. Gehiegi ez dute behar aurrera ateratzeko, eguzki argi nahikoa eta ur pixka bat.
Haur baten astotxoa eskegita geratu da zain, umeak noiz bere bila etorriko den zain. Irribarrea ez zaio falta bakarrik egonda ere. Ohialezko panpina bat baino ez dela jakingo al du?